Hoe het begon

Dromen volgen, mét een zijstraat

Als middelbare scholier wilde ik heel graag naar het Sint Lucas in Boxtel. Ik zag mezelf al met enorme rollen papier op de grond, overal verf en een overall, soort slidings makend in die verf.
Dat werd het niet.

Het Sint Lucas werd het wél. Ik vond echt elk vak leuk en werkte vaak tot ’s avonds laat aan projecten. Ook kregen we fotografie. Analoog (ja, zo oud ben ik al). Hier groeide langzaam mijn liefde voor dit vak. In het derde jaar mocht ik een half jaar stage lopen en koos ervoor om dit te doen bij een fotograaf.

Ik studeerde af en ging verder op de kunstacademie. Ik kon geen keuzes maken (want ja, alles was leuk) en maakte daardoor de verkeerde. Ik belandde in de richting ruimtelijke vormgeving omdat ik dacht dat ik hier alles kon toepassen.

Het was een verkeerde keuze. Ik was eigenwijs en stopte uiteindelijk helemaal met de opleiding.
En zo rolde ik een totaal andere richting op.

Tot corona.
Alles lag stil en we zaten thuis. Ik haalde mijn camera onder het stof vandaan en ging voor dag en dauw op pad. De mooiste plekken legde ik vast bij zonsopkomst, onder sneeuw, mist of ijs.

Zodra ik wat ontdooid was, werden het vriendinnen met hun gezinnetjes die voor mijn lens verschenen.

Daar, in die mist op de hei, wist ik, die camera zou ik nooit meer neerleggen.